Palm Desert, LA & home!

Lieve allemaal,

Dit stukje schrijf ik iets later dan gepland.. Om precies te zijn, bijna 1,5 jaar later dan dat eigenlijk de bedoeling was. Dit heeft deels te maken met laksheid, maar ook omdat de laatste dagen ter plaatse iets anders zijn verlopend dan gehoopt..

Zoals in het laatste verslag te lezen valt hadden we een prima eerste dag gehad in ons heerlijk luxe hotel. De bedoeling van deze laatste dagen was ook om te relaxen en bij te komen van alle indrukken van de afgelopen dagen/weken. Nadat we een heerlijke nacht hadden gehad werden we wakker en vertrokken we richting zwembad. Van wat ik me herinner waren er een aantal zwembaden op het complex, maar ééntje had onze voorkeur; die met een enorm kindergedeelte en een bar. Goed en wel geïnstalleerd aan de zwembad rand hoorde we na een uurtje opeens "Oh my god" en een hoop gegil.. Al snel volgen er meerdere hysterische Amerikaanse moeders te gillen en weten niet hoe snel ze in het water moeten rennen om hun kind uit het water te "redden". Wij kijken verschrikt op; "wat is er aan de hand?" vragen wij ons af. Al snel word het duidelijk.. In het midden van het zwembad staat Jesse met een aangelopen rood hoofd. Niet van schaamte. Nee, meneer staat op zijn gemak te poepen in het water. We sprinten het water in en redden wat er te redden valt, helaas is dat weinig. Het leed is al geschied. Terwijl wij Jesse onder de douche zetten om af te spoelen word het zwembad met gele barricades afgezet. Afgesloten voor de eerst komende 36 uur. Er volgen in de uren erna vele apparaten met enorme slangen welke ervoor moeten gaan zorgen dat het water wordt gezuiverd en weer de Amerikaanse er-valt-ons-niets-te-claimen-stempel krijgt. De gezelligheid aan het zwembad is weg; boze vaders en moeders kijken ons en ons kind aan omdat hun kinderen geen gebruik meer kunnen maken van het kinderbad. Nu moeten de ouders noodgedwongen mee het diepe water in om de kinderen te kunnen voorzien van enige verkoeling. Iets wat geen overbodige luxe is met dik 40 graden. We besluiten om te gaan verkassen naar een ander zwembad op het resort. Ergens waar niemand ons kent en ons gewoon zien als een gezellig, leuk gezin op reis. Hier brengen we de komende dagen door, afgewisseld met de heerlijke restaurants op het resort, te bereiken met het bootje. Na 36 uur durven wij ons weer te vertonen in het beruchte zwembad en tot onze grote opluchting ligt het badje er weer bij als of er niks is gebeurd. Ook zijn de boze ouders inmiddels verdwenen dus niks kan ons ervan weer houden op een paar heerlijke dagen rust. FOUT! Het noodlot slaat enorm toe als Jesse na een paar uur spelen een voetbal weg schiet en met zijn voet van de zwembad rand schiet. Zijn mond slaat op de rand en binnen no-time horen we een gegil en gehuil uit zijn kleine lijfje komen. Overal bloed, moeilijk te zien wat de schade is maar dat het serieus is, is wel duidelijk. Het zwembad personeel schiet onmiddellijk te hulp en voor we het weten zitten we in een (personeels-) auto om naar de dokter toe te gaan. Hier trekken we uiteraard de aandacht met een brullend klein kind en zijn inmiddels immens dikke bovenlip. Al snel worden we uit de wachtkamer gehaald door de dokter en word Jesse onderzocht. Zijn tanden zijn volledig in het tandvlees geschoten, iets wat blijkbaar kan doordat het tandvlees van jonge kinderen nog heel zacht is. Het is een tandarts kwestie en binnen een paar minuten zitten we weer in diezelfde auto richting een speciale kindertandarts. De man stond eigenlijk op het punt om te sluiten maar maakte voor dit ongeluk een uitzondering. Het voordeel waar we nog altijd blij om zijn is dat dit moest gebeuren in Amerika. Midden in de rimboe van Afrika hadden we er heel anders voorgestaan. De medische zorg in Amerika is zo perfect geregeld. Als je goed verzekerd bent, uiteraard. De tandarts kon weinig anders doen dan aan de hand van foto's constateren dat er niks gebroken was. De tanden moesten vanzelf weer wat naar beneden gaan zakken. mocht dit niet het geval zijn, of de tanden werden zwart moesten we onmiddellijk terug komen.
Verdrietig maar toch wat opgelucht vertrokken we weer naar ons resort maar de pret was eraf. Van relaxen was geen sprake meer, Jesse had enorme pijn en zag er zo vreselijk sneu uit! Een aanvaring midden in de nacht met de buren in het appartement deed ons beslissen te vertrekken richting LA om daar de laatste nachten door te brengen. We waren er klaar mee en wilde zo snel mogelijk naar huis. Voor het vliegtuig vertrok hebben we nog een bezoek gebracht aan het ziekenhuis van LA aangezien Jesse pijn bleef houden en we even vrees hadden of hij wel zou mogen vliegen. De arts daar gaf groen licht gelukkig en de volgende dag vertrokken we dan ook richting Amsterdam.

Onze reis hebben we helaas afgesloten met een enorme domper maar toch kijken we 1,5 jaar later terug op één van onze mooiste reizen ooit. We hebben geweldige dingen meegemaakt en de foto's brengen ons nog regelmatig terug naar toen. Ooit maken we de reis nog een keer. We hebben tenslotte nog een paar dagen relaxen tegoed in het laatste hotel. Overigens heeft die laatst genoemde een redelijk bedrag van de totale huursom terug gestort naar ons, waarschijnlijk uit medelijden. Extra reden dus om er nog eens naartoe te gaan... :-)
Wat betreft de tanden van Jesse; het is gelukkig allemaal goed gekomen. Ze zijn weer gaan zakken en achteraf niet zwart geworden. Inmiddels zal het een kwestie van tijd zijn voor we er helemaal niet meer aan herinnerd worden aangezien hij aan het wisselen is!